Krzysztof Sokolovski →

Bez tytułu

2020, lewkas, tusz, tempera, złocenie złotem płatkowym, deska rzeźbiona, kowczeg, 22,5 x 32 cm (ID: 4126)

Niedostępne

Kowczeg – płytkie wgłębienie w środkowej części przedniej strony deski. W języku cerkiewnosłowiańskim słowo kowczeg oznacza arkę i nawiązuje do Arki Przymierza. Wskazywać to ma na sakralny charakter samego obrazu jako pewnego rodzaju relikwii. W kowczegu umieszczano zasadniczy obraz, a na skraju deski, zwanym polem ikony – małe sceny i postaci świętych (klejma) lub napisy. Często też pole pozostaje puste, lub część obrazu wchodzi na nie z kowczegu (np. aureola). Niewielką krzywiznę pomiędzy polem ikony a kowczegiem, nazywa się łuzgą.

Lewkas (gesso) – (od greckiego słowa leukos, czyli biały), grunt klejowo-kredowy stosowany w malarstwie tablicowym oraz w pozłotnictwie. Na ikonę nakłada się go na gorąco, zazwyczaj w około dwunastu warstwach. Jedna warstwa na jeden dzień. Modlitwa rytuału kieruje wtedy swą uwagę na Apostołów (jeden dla każdej warstwy). Przypomina o ich czynach i prosi o wstawiennictwo.

Tempera jajowa – najtrwalsza, obok woskowej, technika, w której spoiwo barwników jest organiczne. Może to być wino, ocet lub woda zmieszane z żółtkiem jajka kurzego (tempera jajowa). Technika ta znana jest od starożytności i najbardziej popularna w średniowieczu. W odróżnieniu od malarstwa olejnego, farba szybko wysycha, jaśnieje po wyschnięciu a także trudniej dobiera się i miesza kolory.