Spędzając, odkąd pamiętam, niezliczone godziny na obserwacji przyrody, zauważyłem rosnące w moim sercu skupienie na pięknie widzialnego świata. Stopniowo powiększająca się wiedza na temat jego działania przyniosła mi wrażliwość, którą mógłbym nazwać umiłowaniem wszelkiej formy i praw nią rządzących. Jak każdy inny człowiek jestem od urodzenia zanurzony w kulturze, również w jej stronie duchowej i religijnej. Dzięki tej stronie zrozumiałem, że istnieje sposób na materialne ujęcie tajemnicy, która w moim sercu rodzi miłość do piękna stworzenia lub jest tym pięknem i miłością.
Skłoniło mnie to do stworzenia języka zdolnego połączyć ludzką predyspozycję do duchowości z wiedzą o świecie materialnym. Nazwałem go sztuką neosakralną. Uprawianie takiego sposobu myślenia i zapisywania go w formie obrazów lub obiektów przestrzennych doprowadziło mnie do momentu, w którym powinienem spróbować werbalnego ujęcia praw, według których powstaje wyżej wspomniana forma plastyczna. Moją postawę twórczą determinuje obecnie pięć praw. Natomiast to, z czego te prawa wynikają, potrzebuje o wiele bardziej rozbudowanego opisu i analizy teoretycznej.

Prawo pierwsze:
Umysł powstały w wyniku ewolucji natury jest dokładnym odbiciem tej natury, jak też całej przeszłości i potencjału twórczego przyszłości, w której owa natura się znajdzie. Umysł dany nam jest początkowo jako ewolucyjnie korzystny instrument przetrwania. Dziś ma zdolność rozumienia świata w jego postaci widzialnej, jak i ukrytej przed naszymi zmysłami. Emocjonalność i wiedza są zdolne materializować niepostrzegalne zmysłami (a tym samym dla nas będące niematerialnymi) aspekty rzeczywistości, które są prawdziwe na takich samych zasadach jak byty postrzegalne zmysłowo.

Prawo drugie:
Próba zrozumienia świata jest jedyną prawdziwą i adekwatną do naszej natury modlitwą. Sensem naszego umysłu jest odpowiedzialność za ujęcie sposobu istnienia wszechświata. Dlatego odpowiadamy również za rozumienie przejawów i materializacji rzeczy niewidzialnych, ale możliwych w tym wszechświecie.
Przykładowym przejawem tych możliwości i zrealizowanego w nas potencjału twórczego wszechświata jest postęp technologiczny, postęp artystyczny itp.

Prawo trzecie:
Dowody na istnienie lub nieistnienie jakiejkolwiek formy istoty Stworzyciela są zbędne i nie mają sensu, ponieważ my sami i całe nasze otoczenie, które na nas wpływa, stworzyło nas i w dalszym ciągu tworzy. Jesteśmy wcielonym Słowem, które było na początku, a obecnie jest ciałem, jakie możemy badać i poznawać. To Słowo obecnie istnieje tylko w tym ciele, dlatego istota „Stworzyciela” jest w nas i w całym naszym otoczeniu. Jest tak blisko, jak nigdy dotąd. Dlatego powinniśmy szanować świat i zamieszkujące go istoty tak, jak swojego Boga i siebie samego.
Prawdę o pierwszym Słowie, które trwa do dziś, może nam powiedzieć tylko nauka w jej szlachetnej i pełnej poświęcenia prawdzie postaci, a następnie idące za nią konkluzje logiczne, filozoficzne, artystyczne, jak również religijne itd.

Prawo czwarte:
Człowiek nie jest i nie może być twórcą nowego, ponieważ, będąc wynikiem dotychczasowej ewolucji wszechświata, posiada uświadomiony i ucieleśniony potencjał twórczy tegoż wszechświata – jest niejako zlepkiem materii, w której ten potencjał jest zawarty. Nie powinien zatem przypisywać sobie stworzenia tego, co i tak istnieje. Nie tworzy nic, co by nie mogło powstać na tym świecie. Jedyną mocą człowieka jest głębokie poznawanie i uświadamianie sobie prawdy, które powinny prowadzić do jak najczystszego jej przedstawienia i zmaterializowania w coraz to bardziej udanych formach, dziełach, aż osiągnie postać bytu skończonego. Przykładem takiego bytu może być silnik spalinowy, którego postać jest całkowicie dopasowana do możliwości natury oraz wiedzy o niej w danym miejscu i czasie. Takim bytem powinno być również dzieło sztuki materializujące nasze odczucia duchowe w danym nam miejscu i czasie.

Prawo piąte:
Prawdziwa sztuka, w wąskim i najwyższym znaczeniu tego słowa, jest tą, która staje się ciałem materialnym z wciąż brzmiącego Słowa-Stwórcy. Praca artysty jest żmudną pracą naukowca, która musi być całkowicie otwarta na intuicję, ale również podlegać mocnym zasadom metodologicznym. Potrzebne to jest nam samym – ludziom. To, co ludzkie, jest dla człowieka i dla nikogo więcej.

Owocem tych praw jest pewna postawa twórcza i duchowa. Wynika ona z naturalnego biegu rzeczy i powinna powstać w swoim czasie i miejscu, jeżeli dotąd nie zaistniała, albo powinna się odrodzić. Może tak się stać za pośrednictwem tego albo innego człowieka.
Uważam, że sensem takiej postawy jest ułatwienie kontynuacji naszego rozwoju jako cywilizacji zdolnej – a przynajmniej mającej potencjał – do podniesienia poziomu i jakości odbicia wszechświata w naszym umyśle. Jest to postawa adekwatna do celów wyemigrowania w przestrzeń na początku międzyplanetarną, a może kiedyś międzygwiezdną. Stajemy się nosicielami wielkiej mądrości kosmosu, która będzie skupiona w naszych mózgach i, kto wie, czy nie zdobędzie postaci samodzielnej będącej w naszych czasach fantazją naukową zwaną niezgrabnie „sztuczną inteligencją”.