W latach 2012 – 2014 Krzysztof Sokolovski wykonał cykl prac pod nazwą „Ikony relikwiarzowe”. Prace nawiązują do średniowiecznego i barokowego kultu relikwii osób świętych oraz Jezusa. Swoją stylistyką oraz techniką wykonania korespondują ze wschodnią tradycją pisania ikon – są malowane na deskach lipowych, specjalnie gruntowanych, pokrytych 12 warstwami lewkasu, malowane tradycyjną temperą jajową z elementami złoconymi płatkami i złotem mineralnym. Każda z prac jest wyjątkowa, dopracowana w najmniejszym szczególe. W tradycji bizantyńsko-ruskiej ikona nie jest zwykłym obrazem religijnym, jest emanacją, uosobieniem przedstawianej osoby świętego. Wschodnie ikony spełniały podobną funkcję, jak relikwie w kościele katolickim, dzięki obu wierny odczuwał materialną obecność świętych. W ciekawy sposób tę analogię wykorzystał Sokolovski. Ikony relikwiarzowe ponadto nawiązują do zainteresowań artysty ludzką anatomią. Pierwiastek duchowy pokazany jest przez (często krwawe) przedstawienia ciała – kości, czaszek, ran. Precyzja w malowaniu anatomii wynika ze szkiców wykonywanych w prosektoriach Akademii Medycznej w Gdańsku. Za każdą z ikon relikwiarzowych kryje się głęboka refleksja o charakterze metafizyczno-teologicznym. Prace Sokolovskiego wzbudzały kontrowersje szczególnie podczas zbiorowych wystaw pisarzy ikon, które odbyły się m.in. w Kijowie.